Spiritualiteit - Jac Zitman

Als jongetje van ongeveer 8 jaar heb ik iets meegemaakt. Ik heb hier jaren geleden al eens over geschreven in een kerstverhaal. Toen wist ik niet precies meer wie er bij mij was, maar nu weet ik dat het mijn buurmeisje Gerry was. We waren een vogel aan het begraven die door een buurman z’n kat te grazen was genomen. We spraken heel ernstig over de dood en wat dat betekend. Toen plotseling gebeurde er iets heel speciaals. Mijn geest werd helemaal van licht, en er was een heerlijkheidgevoel, een liefde die ik met de prachtigste woorden niet zou kunnen omschrijven, en er was die openheid. Die openheid waarvan ik met de woorden van Nisargadatta kan zeggen:

Op de leeftijd van 26 jaar. We woonde toen op Scheveningen, vlakbij het strand, en 's nachts zag je altijd het licht van de vuurtoren dat met tussenpozen zijn licht over de zee en het dorp laat glijden.

Terwijl ik zo eens om me heen keek zag ik een kleurig schijnsel wat mijn aandacht trok. Ik wist niet waar ik was, maar toen ik mijn aandacht op dit schijnsel vestigde leek het alsof ik door een sluis in een totaal andere wereld kwam. Het was er vol kleuren en het leek me er wel mooi. Maar plotseling doemde er overal om me heen allerlei mensachtige figuren op. Ze waren walgelijk om te zien, en ik rook een onaangename rottende geur. Veel van deze figuren waren beladen met sieraden, en bij verschillende puilde het geld uit hun zakken. Sommige liepen met grote bijbels en kruizen rond, om hun godsdienstigheid te laten blijken. Weer anderen hadden boeken bij zich, en instrumentarium om voor wijs door te gaan. De afschuwelijke seksuele taferelen zal ik U hier maar besparen. Zelfs de ergste griezelfilm is nog aardig vergeleken met de mensen die ik hier aantrof. Ze deden allemaal moeite om mij te grijpen, overal waren hun enge, grijpende handen.

Ik werd zo verschrikkelijk bang, dat het leek als of alle angst die ik ooit had gehad op dit moment in me aanwezig was. Met een klap schoot ik terug in mijn lichaam en werd er weer één mee.

Die mensen, die ik tijdens mijn uittreding had gezien leefde, in mijn optiek van toen, in de hel. Maar, zo bedacht ik mezelf, ook deze mensen zijn diep van binnen goed, hoe naar het ook was dat ze zo walglijk waren, en hoe ze ook hun best deden mij te grijpen, en één van hen te maken.

Diep van binnen is ook bij hen liefde, maar het probleem is dat ze dit niet weten en nu lopen te pronken met hun lichaam, bezit of kennis. Nee, ik was niet tevreden over mijn gedrag, ik had me nooit door mijn angst mogen laten leiden.

Even was er, net als de vorige keer, die angst, maar nu begreep ik dat het niet mijn angst was, maar die van deze mensen en kon ik het opzij zetten. Ik keek ze aan en besefte dat ook zij van binnen het Licht waren, ik voelde mededogen. Toen smolt die hele massa van mensen voor mijn ogen weg, en zag ik een prachtig wit licht verschijnen. Dit licht gaf me een heerlijk gevoel van blijdschap, en ik voelde hoe ik langzaam naar dit licht toe gleed.

Ook in dit licht zag ik menselijke gedaanten, maar veel ijler en zachter dan in die vreselijk, vorige situatie.

De eerste die ik herkende was mijn Oma, die daar als een soort engel stond te schitteren. Ook zag ik Jezus en Boeddha en andere wijze mensen die dit licht vormde, maar er ook door gevormd werden. Ze keken me bemoedigend aan, alsof ze wilde zeggen "Het is goed zo".

En terwijl ik wegsmolt in dit Licht had ik het gevoel als of ik eindelijk thuis kwam, en er kwam een "weten" over me, wat me vertelde dat ik voor eens en altijd met angst had afgerekend. En, als ik dit nu zo opschrijf besef ik dat ik sinds die nacht nooit meer angstig ben geweest.

Toen ik een jaar of zevenentwintig was kwam het ‘paranormale’, dat ik uit mijn jeugd kende terug. Ik werd mij er van bewust dat allerlei zaken die zich in mijn belevingswereld voordoen, te maken hebben met een sterke gevoeligheid. Ik ‘zag’ paranormale beelden en wist dat deze beelden wat vertellen over bijvoorbeeld de persoon die voor mij staat. Ik besefte ook dat deze beelden gekleurd werden door de inhoud van mijn eigen geest. Zo als iedere beginnende Paragnost kreeg ik te maken met associëren. Dat wil zeggen dat mijn geest de paranormale waarnemingen vermengde met beelden uit mijn eigen verleden. Ik begreep dat het nodig was om te weten hoe deze waarnemingen tot stand komen. En wat belangrijker was: ‘Wie ben ik?’.  

Gerard Croiset gaf mij de raad om me met Yoga bezig te gaan houden, omdat ik moest leren met mijn energie om te gaan. Nu was, en is het nog steeds niet zo dat ik direct raad aanneem van een ieder die mijn pad kruist. Maar, ik vertrouwde de bekende Paragnost Croiset volledig en besloot zijn raad op te volgen. Temeer omdat dit speciale gevoel van ‘volledig vertrouwen’ altijd juist is geweest. Eerst kwam ik terecht bij een Yogalerares in ruste, die mij toch nog wel een stukje op weg wilde helpen. Na een paar maanden vertelde ze me dat ze me verder niet wist te helpen en stelde voor dat ik contact zou opnemen met Douwe Tiemersma uit Gouda. Douwe die tot dan toe Hatha Yoga lessen had gegeven, was in India geweest en had daar bij Shri Nisargadatta Mahararaj inzicht gevonden in de oorspronkelijke natuur van de mens, zoals de oude vrouw mij wist te vertellen. Ik wist niet wat ik hier nu weer van denken moest, maar besloot toch maar eens op één van zijn wekelijkse Yogalessen te gaan kijken.

De eerste keer dat ik bij Douwe kwam was in een gymnastiekzaaltje in Gouda. Het was een wat duffe bedoeling waar ik op zich weinig mee op had. Maar die Douwe, die had wat. Ik wist niet precies wat, maar besloot eigenlijk meteen dat ik zijn bijeenkomsten zou blijven bezoeken tot ik er achter was. Zelf vond Douwe dat gymzaaltje ook niet langer de entourage waar hij zich prettig voelde en de volgende keren werden de bijeenkomsten wekelijks bij hem thuis gehouden en waren niet langer Yogalessen, maar veel meer gesprekken. Nondualiteit en Openheid waren begrippen die daar uitgebreid besproken werden. Zaken die ik nu wel inzie, maar toen weinig mee had.  Douwe bleek de gave te hebben om steeds maar weer opnieuw uit te leggen hoe de zaak nu echt in elkaar zat. Niet dat hij mij wat wilde wijs maken. Een nieuw geloof wilde brengen. Hij was heel duidelijk en hield me steeds voor hoe ik kon ontdekken hoe ik als mens nu eigenlijk in elkaar zit. Ik moest het zelf doen. ‘Laat alle ideeën die je over jezelf hebt los, en realiseer je oorspronkelijke natuur’, hield hij me steeds weer voor.