De Wereld stond stil - Jac Zitman

Zoeken
Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

De Wereld stond stil

De Columns > Paranormaal
Dit is een column die ik schreef naar aanleiding van het ongeluk van een klein jongetje uit de straat waar ik indertijd woonde


De Wereld stond stil


Vrijdag was er al gelijk bij het opstaan een onbestemd gevoel, een gevoel dat er iets te gebeuren stond, iets naars wat z'n schaduw voor uit werpt, en waar ik nog niet bij kon. "Er hangt wat in de lucht" zei ik tegen mijn vrouw Willy, die dit helemaal geen leuke uitspraak vond, temeer omdat onze kinderen die avond uit logeren zouden gaan, en de nacht dus niet thuis zouden doorbrengen. Dit onbestemde gevoel bleef de hele ochtend op de achtergrond bij me, ik kon er geen indrukken bij krijgen over wat er aan de hand kon zijn of wat er kon gaan gebeuren. Tussen de middag heb ik speciaal het nieuws in de gaten gehouden en teletekst geraadpleegd, hopend dat ik hier de oorzaak van dit onbehagelijke gevoel kon ontdekken, maar tevergeefs. Om kwart over één reed een ziekenwagen uit Lemmer snel voorbij met zijn loeiende sirene en zwaailicht. Kwart over één, de schrik sloeg om het hart bij iedereen in de straat, de kinderen zijn juist de deur uit, fietsend naar de school in het dorp, die om deze tijd weer begint. Op de Otterweg kijkt men de ziekenwagen na, en ziet hem stoppen bij de kruising van de Otterweg en de Middenweg. Een gevaarlijke kruising, waar geen snelheid beperkende maatregelen zijn genomen, omdat de overheid naar de kille cijfers kijkt, en niet naar de angst in de harten van de moeders die hun kinderen vier keer per dag langs dit nare kruispunt moeten sturen, waar vaak veel te hard word gereden. Uit de richting van Wolvega komt een tweede ziekenwagen langs de school, ook met loeiende sirene en zwaailicht, op weg naar de Otterweg. Ook de leerkrachten schrikken van het schelle geluid van de snel voorbij rijdende ziekenwagen en tellen ongerust de kinderen in hun klas. Gelukkig alle kinderen zijn binnen.

Willy, mijn vrouw heeft ook de ziekenwagen voorbij zien komen en zit met een gespannen gevoel aan de tafel naar buiten te kijken. "Wat zal er gebeurd zijn, toch niet één van de kinderen", vraagt ze zich bezorgd af. Na een kwartiertje komt een oudere buurvrouw huilend binnen, ze hield het thuis niet meer uit. Toen ook hoorden we met een schok het tragische bericht. De kleine Jelmer van net twee jaar oud is verdronken en men is bezig hem proberen te reanimeren. Even later kwam de ziekenwagen terug en ging rustig richting Lemmer. Aan de gezichten van de hulpverleners op deze wagen was duidelijk te zien dat ze aangeslagen waren door wat ze hadden meegemaakt. Al snel kregen we het bericht dat alle hulp tevergeefs was geweest. Zoals het gaat in een kleine gemeenschap als Bantega was iedereen snel op de hoogte van dit tragische ongeluk, en je kon duidelijk merken dat iedereen aangeslagen was.

Het verlies van een kind is het ergste wat een mens kan meemaken, en de pijn die dit veroorzaakt is ondragelijk. Uit mijn praktijk, maar ook door ervaringen in de familie, weet ik, dat het litteken wat hierdoor op onze ziel ontstaat, nooit meer geneest, en bij het minste geringste opengaat. Ik heb hoogbejaarde mensen gesproken, die met tranen in hun ogen vertelden over een kindje dat ze meer dan vijftig jaar geleden verloren, " de pijn gaat nooit meer over " vertelden ze mij. Ook nu merk ik dat weer duidelijk, ik hoor vele verhalen van mensen die zelf ook een groot leed te dragen hebben. De gebeurtenis met de kleine Jelmer maakt vele littekens weer open. Ook merk ik dat iedereen zich enorm betrokken voelt bij het leed wat de ouders van Jelmer overkomt. De jaarlijkse picknick van het Cultureel Centrum "de Pomp", voor de kinderen van de lagere school in het Kuinderbos, wordt afgelast. Niemand heeft behoefte om met versierde wagens met zingende kinderen door het dorp te gaan. Later misschien, maar niet nu! Tot laat in de avond zijn er telefoongesprekken in het dorp, velen hebben de behoefte om nog even met iemand te praten voor het slapen gaan.

Ook ik kan het gebeurde niet uit mijn hoofd zetten, en moet vechten tegen de vragen die bij me opkomen over de zin van dit ongeluk. Ik moet vechten tegen de vraag: "Waarom ?" Omdat ik toch wel weet dat er op deze vraag geen antwoordt is. En dat is wellicht de reden waarom dit ongeluk zo'n schok teweeg brengt in onze buurt. Er is geen antwoordt op onze vraag: "Waarom ?". En dat betekent, dat ieder van ons, elk moment met zo'n verschrikkelijke tragedie te maken kan krijgen, in ons gezin, in de familie of in de buurt. Ons dit te realiseren maakt ons radeloos, en doet ons beseffen hoe kwetsbaar we zijn.

Ik voel me leeg en duf als ik s'avonds laat voor het raam sta en naar buiten, de donkere nacht in kijk. Mijn gedachten gaan naar de ouders van Jelmer; Wiesje en Ben, en ik hoop en bid dat ze de kracht zullen ontvangen om dit verlies, deze verschrikkelijke pijn te dragen. Ik kijk naar buiten, er hangt een vreemde sfeer over de Otterweg. Uit donkere wolken boven de stille weilanden valt gestaag de regen neer.

De wereld staat stil, en de hemel huilt.
 
 
Copyright 2016. All rights reserved.
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu